1. Znam, umiem i rozumiem treść Przyrzeczenia Harcerskiego. Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłuszną Prawu Harcerskiemu.
2. Znam i rozumiem Prawo Harcerskie
1.Harcerz sumiennie spełnia swoje obowiązki wynikające z Przyrzeczenia Harcerskiego. 2.Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy. 3.Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim. 4.Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza. 5.Harcerz postępuje po rycersku. 6.Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać. 7.Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom, i wszystkim swoim przełożonym. 8.Harcerz jest zawsze pogodny. 9.Harcerz jest oszczędny i ofiarny. 10.Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach: nie pali tytoniu i nie pije napojów alkoholowych.
3. Znam i rozumiem symbolikę: krzyża harcerskiego. lilijki, koniczynki oraz potrafię wyjaśnić do czego zobowiązuje harcerskie pozdrowienie "Czuwaj" i co ono kiedyś oznaczało.
Krzyż harcerski jest odznaką organizacyjną harcerzy, harcerzy starszych i instruktorów. Jest on wzorowany na orderze Virtuti Militari. Autorem projektu jest ks. Kazimierz Lutosławski. Początkowo używany był jako odznaka Naczelnej Komendy Skautowej w zaborze rosyjskim. Od 1918 roku jest odznaką całego ZHP. Na poziomych ramionach krzyża jest umieszczony napis "Czuwaj". W środku znajduje się lilijka, którą otacza krąg a w nim biegnące od środka promienie. Promienie to symbol pozytywnego oddziaływania harcerzy, a krąg- braterstwo,doskonałość. Pomiędzy ramionami krzyża wpleciony jest wieniec z liści dębowych (symbol męstwa) i liści laurowych (symbol zwycięstwa). Drobne kropeczki na ramionach oznaczają liczne rzesze harcerek i harcerzy.
Lilijka jest to światowy symbol skautów. Jej kształt wzorowany jest na igle magnetycznej używanej w kompasach. Ma symbolizować to, że skaut zawsze podąża we właściwym kierunku, czyli zgodnie z ideałami Prawa i Przyrzeczenia. na ramionach harcerskiej lilijki umieszczone są pierwsze litery hasła Towarzystwa Filaretów (tajnego związku młodzieży w Wilnie, działającego na początku XIX w.) Ojczyzna, Nauka, Cnota. Lilijkę polscy harcerze noszą na nakryciu głowy.
Koniczynka jest to światowy symbol skautek. Oznacza, potrójne zobowiązanie, które przyjmujemy wraz ze złożeniem przyrzeczenia- wobec Boga i ojczyzny, wobec drugiego człowieka, wobec samego siebie (troska o własny rozwój). Dwie gwiazdki oznaczają Prawo i Przyrzeczenie, a pionowa kreska to igła kompasu wskazującego właściwą drogę. Łodyżka liścia symbolizuje płomień miłości bliźniego
"Czuwaj" to pozdrowienie wprowadziła do harcerstwa Olga Drahanowska-Małkowska w 1918r. jest oficjalnym pozdrowieniem w ZHP. Ma przypominać o stałej gotowości do służby Ojczyźnie, do czynu, pracy nad sobą i dla innych. Pozdrowienie to wymieniają harcerze na powitanie i pożegnanie.
4. Znam hymn harcerski i umiem go zaśpiewać.
"Wszystko, co nasze" Wszystko, co nasze, Polsce oddamy. W niej tylko życie, więc idziem żyć. Świty się bielą, otwórzmy bramy, Rozkaz wydany; wstań, w słońce idź! Ramię pręż, słabość krusz, Ducha tęż, Ojczyźnie miłej służ! Na jej zew, w bój czy trud, Pójdzie rad harcerzy polskich ród
5. Kompletuję swój mundur harcerski.
Mundur harcerki Bluza mundurowa- w kolorze szarym, z naramiennikami szerokości 4,5 cm, wpuszczana w spódnicę lub spodnie. Z przodu na całej długości zapinana na metalowe guziki w kolorze srebrnym z gładkim obrzeżem i lilijką w środku. Spódnica gładka w kolorze szarym z dwiema kieszeniami, zapinana z boku, gładka w kolorze szarym, w talii zakończona paskiem. Długość spódnicy do kolan. Spódnicę spina pas harcerski. Mundur harcerza Bluza mundurowa w kolorze khaki. Spodnie krótkie w kolorze khaki, nogawki o długości do 10 cm powyżej kolan. Spodnie długie w kolorze khaki, granatowym lub czarnym, jednolite w całej drużynie. Spodnie spina pas harcerski.
Chusta w kształcie trójkąta o bokach 70x70x100cm, w kolorze wybranym przez drużynę, jednobarwna lub dwubarwna spięta suwakiem noszona pod kołnierzem. Nakrycie głowy Harcerki- beret typu baskijskiego w jednolitym kolorze, szara furażerka lub rogatywka, kapelusz typu skautowego w kolorze szarym do wyboru jednolicie dla całej drużyny. Na nakryciu głowy przypina się lilijkę harcerską koloru srebrnego. Harcerze- czapka rogatywka w kolorze khaki, beret typu baskijskiego w kolorze jednolitym dla całej drużyny lub kapelusz typu skautowego w kolorze khaki. Obuwie i skarpety Harcerki- latem getry lub podkolanówki w kolorze jednolitym dla całej drużyny. Obuwie płaskie skórzane sznurowane- typu pionierki w kolorze brązowym lub czarnym. Dopuszcza się inne obuwie sportowe jednolite dla całej drużyny. Zimą rajstopy w kolorze beżowym, szarym lub czarnym jednolitym dla całej drużyny. Harcerze- latem jak dziewczęta, zimą skarpety i obuwie czarne lub brązowe. Okrycie wierzchnie- stanowią kurtki, peleryny lub kangurki w kolorze khaki, brązowym, czarnym, granatowym lub szarym, jednolitym dla całej drużyny.
6. Systematycznie uczestniczę w zbiórkach drużyny i zastępu.
7. Potrafię ułożyć i rozpalić ognisko Harcerz musi wiedzieć, jak i z jakiego drewna układać stos ogniskowy. W kolejności od góry: polana grubsze gałązki drobne gałązki iglaste kora brzozowa suche igliwie
8. Zdobędę 2 sprawności harcerskie.
9. Wykonam 2 zadania powierzone w drużynie i 1 w zastępie.
10. Będę uczestniczyć w rajdzie czy biwaku.
11. Znam stopnie harcerskie i instruktorskie oraz ich oznaczenia.
młodzik/ochotniczka- jedna belka na pagonie wywiadowca/tropicielka- dwie belki na pagonie odkrywca/pionierka- jedna krokiewka na pagonie ćwik/samarytanka- dwie krokiewki na pagonie (lub (i) krzyż ze złotą lilijką) Harcerz Orli/Harcerka Orla- jedna gwiazdka na pagonie (lub (i) krzyże ze złota lilijką i złotym okręgiem wokół lilijki) Harcerz Rzeczypospolitej/Harcerka Rzeczypospolitej- dwie gwiazdki na pagonie (lub (i) krzyż ze złotą lilijką, okręgiem i wieńcem laurowo-dębowym)
12. Nauczę się modlitwy harcerskiej śpiewanej.
1. O Panie Boże, Ojcze nasz, W opiece Swej nas miej! Harcerskich serc Ty drgnienia znasz, Nam pomóc zawsze chciej!
Ref. Wszak Ciebie i Ojczyznę miłując chcemy żyć. Harcerskim prawom w życia dniach Wiernymi zawsze być.
4. Przed nami jest otwarty świat, A na nim wiele dróg. Choć wiele ścieżek kusi nas, Lecz dla nas tylko Bóg !
13. Wiem skąd pochodzi słowo "harcerz". Słowo pochodzi od średniowiecznych harcowników, czyli dawnych rycerzy którzy przed frontem jazdy pojedynkowali się przed główną częścią bitwy.
14. Znam życiorys patrona harcerzy, patrona drużyny, nazwę drużyny i nazwę szczepu.
Święty Jerzy – patron rycerzy oraz skautingu (harcerstwa). Jerzy urodził się w chrześcijańskiej rodzinie pod koniec III wieku. Źródła podają dwie wersje miejsca urodzenia: Coventry w Anglii oraz Kapadocję, dawną krainę leżącą w Turcji, stamtąd właśnie pochodził jego ojciec. Materiały archiwalne Biblioteki Brytyjskiej wspierają wersję o jego narodzinach w regionie Levand, prawdopodobnie w Ramleh. Jego matka była Żydówką z Lydda (teraz Lod w Izraelu). Wróciła do swojego miasta jako wdowa z młodym synem, gdzie zapewniła mu edukację. Chłopak podążył za przykładam ojca wstępując do armii rzymskiej zaraz po osiągnięciu pełnoletności. Był dobrym żołnierzem i jego pozycja w wojsku stale wzrastała wraz z czasem. Został trybunem ludowym oraz otrzymał tytuł hrabiego. Podczas postoju cezara Dioklecjana w Nikomedii należał do jego osobistej ochrony. W 303 Dioklecjan wydał edykt zezwalający na prześladowania chrześcijan na terenie Imperium. Cezar Galeriusz był prawdopodobnym inicjatorem wydania tej decyzji i kontynuował prześladowania podczas swojego panowania (305–311). Jerzy był zmuszony do uczestnictwa w prześladowaniach, chociaż sam był chrześcijaninem i krytykował tę decyzję. Rozwścieczony Dioklecjan nakazał torturować go i zabić. Po różnych torturach Jerzy został zabity poprzez ścięcie pod murami miejskimi Nikomedii, 23 kwietnia 303 roku. Ciało Jerzego wróciło do Lyddi, gdzie zostało pochowane. Wkrótce potem chrześcijanie zaczęli modlić się do niego, jako do męczennika.
Stefan Wincenty Frelichowski (ur. 22 stycznia 1913 w Chełmży, zm. 23 lutego 1945 w Dachau), Ksiądz, Podharcmistrz Harcerz Rzeczypospolitej i błogosławiony katolicki, patron polskiego harcerstwa.Urodził się 22 stycznia 1913 w Chełmży. Syn Ludwika Frelichowskiego i Marty z domu Olszewskiej. Jego rodzice mieli sześcioro dzieci: Czesława, Leonarda, Stefana Wincentego, Eleonorę, Stefanię oraz Marcjannę Martę. Podstawowym źródłem utrzymania rodziny była piekarnia i cukiernia, prowadzone przez ojca. W wieku 9 lat został ministrantem. Po ukończeniu czterech klas szkoły powszechnej wstąpił w 1923 do ośmioklasowego męskiego Pelplińskiego Gimnazjum Humanistycznego w Chełmży. Na terenie gimnazjum działało kilka organizacji młodzieżowych, w tym Sodalicja Mariańska i harcerstwo. W czwartej klasie gimnazjalnej, dnia 26 maja 1927 został przyjęty do Sodalicji. W dniu 21 marca 1927 wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego, do 2 Pomorskiej Drużyny Harcerzy im. Zawiszy Czarnego w Chełmży (Hufiec Toruń). 26 czerwca 1927 złożył przyrzeczenie harcerskie (krzyż harcerski L. 632 seria XXXII). W następnym roku, będąc już drużynowym, uczestniczył w zlocie środowiska chełmżyńskiego z okazji Dnia Harcerza. Drużynę prowadził do sierpnia 1931. W czerwcu 1931 zdał maturę, a jesienią wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. W seminarium prowadził ożywioną działalność w różnych organizacjach i kołach seminaryjnych: w ruchu abstynenckim, w akcji misyjnej i charytatywnej na terenie diecezjalnego Caritas. Był członkiem kręgu kleryckiego działającego w ramach Starszoharcerskiego Zrzeszenia Kleryków ZHP, a w latach 1933 - 1936 jego przewodniczącym. Sprawował opiekę nad drużynami harcerskimi działającymi w Pelplinie. Latem 1935 zorganizował wycieczkę letnią i wyjazd 20 osobowej grupy harcerzy na Jubileuszowy Zlot Harcerstwa Polskiego w Spale. 14 marca 1937 przyjął święcenia kapłańskie w katedrze pelplińskiej z rąk biskupa Stanisława W. Okoniewskiego. Najpierw pełnił obowiązki sekretarza i kapelana biskupiego, a od 1 lipca 1938 wikariusza parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Toruniu. Dał się poznać jako wzorowy kapłan, opiekun chorych, przyjaciel dzieci i młodzieży, organizator prasy kościelnej i działacz misyjny. Jednocześnie pełnił funkcje kapelana Pomorskiej Chorągwi Harcerzy ZHP. Działał w Kierownictwie Wydziału Starszoharcerskiego chorągwi, był redaktorem biuletynu "Zew Starszoharcerski". W przededniu wybuchu II wojny światowej uczestniczył w Pogotowiu Harcerek i Harcerzy. 11 września 1939 został aresztowany przez Gestapo wraz z wszystkimi księżmi ze swojej parafii. Następnego dnia niemal wszystkich zwolniono, jedynie ks. S. W. Frelichowski pozostał uwięziony o jeden dzień dłużej. Prawdopodobną przyczyną tego była jego przedwojenna działalność w harcerstwie i silny wpływ na młodzież. Kilka dni później nastąpiły dalsze masowe aresztowania Polaków w Toruniu. W dniu 18 października 1939, wśród około 700 zatrzymanych osób, znalazł się także ks. S. W. Frelichowski. Uwięzionych osadzono w Forcie VII, stanowiącym fragment pruskich fortyfikacji opasujących miasto. 8 stycznia 1940 wraz z grupą ponad 200 więźniów został przewieziony do obozu przejściowego w Gdańsku-Nowym Porcie (pracował tam m.in. przy uprzątaniu zniszczeń wojennych na Westerplatte), a po kilku dniach trafił do znajdującego się w stadium organizacji obozu koncentracyjnego w Stutthofie. Duchowni należeli tam do najbardziej gnębionych grup. Na wiosnę 1940 wraz z grupą około 100 kapłanów został przeniesiony do oddziału obozu Stutthof znajdującego się w położonej 20 km od Gdańska miejscowości Grenzdorf (Graniczna Wieś). 6 kwietnia 1940 powrócił do Stutthofu, a trzy dni później został wywieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. W połowie grudnia 1940 wszystkich księży z Sachsenhausen wywieziono do obozu w Dachau, które stanowiło główne skupisko duchowieństwa z całej Europy, szczególnie z Polski. Pomimo ekstremalnych warunków pełnił nadal posługę kapłańską. Organizował wspólne modlitwy, spowiadał, sprawował potajemnie msze i rozdzielał komunię. Na przełomie 1944/45 w obozie wybuchła epidemia tyfusu. Władze obozowe nawet nie próbowały z nią walczyć; poprzestały na odizolowaniu zarażonych baraków, ogrodzeniu ich drutem kolczastym i postawieniu straży. Ks. S. W. Frelichowski zaangażował się w pomoc chorym, udało mu się także zachęcić do tego 32 innych kapłanów. Podczas udzielania tej dobrowolnej pomocy chorym współwięźniom sam zaraził się tyfusem plamistym, który w połączeniu z zapaleniem płuc, doprowadził w dniu 23 lutego 1945 do jego śmierci. Władze obozowe, łamiąc obowiązującą praktykę, zgodziły się przed kremacją na wystawienie zwłok ks. S. W. Frelichowskiego na widok publiczny, w wyłożonej białym prześcieradłem i udekorowanej kwiatami (!) trumnie. Współwięźniowie byli przekonani od samego początku o jego świętości. Zanim spalono ciało, Stanisław Bieńka - studiujący przed wojną medycynę, zdjął z twarzy pośmiertną maskę, w której też zagipsował jeden z palców prawej ręki. Drugi palec, zagipsowany tak by przypominał jedynie kawałek kredy, zachował ks. Bernard Czapliński. Ks. Dobromir Ziarniak z diecezji gnieźnieńskiej, zachował i przywiózł do Polski kostkę z jego palca.
Patron 1PDW "Quo vadis" Witold Pilecki ps. Witold, Druh, Roman Jezierski, Tomasz Serafiński (ur. 13 maja 1901 w Ołońcu (fiń. Aunus), zm. 25 maja 1948 w Warszawie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, żołnierz podziemia, organizator ruchu oporu w Auschwitz-Birkenau. Skazany przez władze komunistyczne Polski Ludowej na karę śmierci, wyrok wykonano. Kawaler Orderu Orła Białego. Autor pierwszych na świecie raportów o Holokauście tzw. Raportów Pileckiego. Dzieciństwo i młodość Urodził się w północnej Rosji, dokąd rodzina Pileckich została przesiedlona przez władze rosyjskie w ramach represji za udział w powstaniu styczniowym. Jego dziadek, Józef Pilecki, siedem lat spędził na zesłaniu na Syberii. Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Leliwa. Ojciec Witolda, Julian Pilecki po ukończeniu studiów w Instytucie Leśnym w Petersburgu, przyjął posadę leśnika w Karelii. Po wstąpieniu w związek małżeński z Ludwiką Osiecimską zamieszkali w Ołońcu. Tam urodziło się im pięcioro dzieci: Maria, Józef /zmarł w wieku 5 lat/, Witold, Wanda i Jerzy. Od 1910 Pileccy mieszkali w Wilnie, gdzie Witold uczył się w szkole handlowej. Od 1914 należał do zakazanego przez władze rosyjskie harcerstwa (w 1916 założył własną drużynę). Z raportu Komendy Harcerskiej w Kownie z 1919 wynika, że był drużynowym VIII drużyny im. Adama Mickiewicza w Wilnie[1]. Maturę zdał w 1921 roku. Wojna polsko-bolszewicka W latach 1918-1921 służył w Wojsku Polskim, walczył podczas wojny z bolszewikami. Jako kawalerzysta brał udział w obronie Grodna. 5 sierpnia 1920 wstąpił do 211 pułku ułanów i w jego szeregach walczył w bitwie warszawskiej, bitwie w Puszczy Rudnickiej i brał udział w wyzwoleniu Wilna. Dwukrotnie odznaczony został Krzyżem Walecznych. Po wojnie zdemobilizowany. W 1934 był podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 300 lokatą. Pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Lidzie z przydziałem mobilizacyjnym do 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Baranowiczach. II wojna światowa W sierpniu 1939 został ponownie zmobilizowany. Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii "Prusy", a następnie w 41 Dywizji Piechoty na przedmościu rumuńskim. Pod jego dowództwem w trakcie prowadzonych walk ułani zniszczyli 7 niemieckich czołgów oraz 3 samoloty. Ostatnie walki jego oddział prowadził jako jednostka partyzancka. Pilecki rozwiązał swój pluton 17 października 1939 roku i przeszedł do konspiracji. Konspiracja Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Warszawy, został jednym z organizatorów powołanej 9 listopada 1939 konspiracyjnej organizacji Tajnej Armii Polskiej pod dowództwem mjra Jana Włodarkiewicza. Początkowo pełnił weń funkcję szefa sztabu, następnie inspektora głównego. Był zwolennikiem wcielenia TAP do ZWZ co nastąpiło na przełomie 1941/42[2]. Pobyt w Auschwitz W 1940 roku, Pilecki przedstawił swoim przełożonym plan przedostania się do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, w celu zebrania od wewnątrz informacji wywiadowczych na temat jego funkcjonowania i zorganizowania ruchu oporu. W tym czasie niewiele było wiadomo o warunkach panujących w obozie. 19 września 1940 podczas łapanki pozwolił aresztować się Niemcom (w bloku przy al. Wojska Polskiego 40), by dostać się do obozu Auschwitz (w Oświęcimiu) i zdobyć informacje o panujących w nim warunkach. Do obozu trafił w nocy z 21 na 22 września 1940 roku wraz z tzw. drugim transportem warszawskim. Jako Tomasz Serafiński (więzień nr 4859) był głównym organizatorem konspiracji w obozie. W zorganizowanej przez niego siatce nazwanej przez Pileckiego - ZOW (Związek Organizacji Wojskowej) byli między innymi: Ksawery Dunikowski i Bronisław Czech. Pilecki wyznaczył stworzonej przez siebie organizacji następujące cele[2]: * podtrzymywanie na duchu kolegów * przekazywanie współwięźniom wiadomości z zewnątrz obozu * potajemne zdobywanie żywności i odzieży oraz jej rozdzielanie * przekazywanie wiadomości poza druty KL Auschwitz * przygotowanie własnych oddziałów do opanowania obozu podczas ew. zaatakowania go z zewnątrz przez oddziały partyzanckie, z równoczesnym zrzutem broni i siły żywej (desant) ZOW został zorganizowany w systemie tzw. "piątek". Pierwsze górne "piątki" stanowiły najważniejsze ogniwo ZOW. Członkami tych "piątek" mogli być jedynie ci więźniowie, których Pilecki darzył absolutnym zaufaniem. Nazwa "piątka" była umowna, ponieważ zdarzało się, że liczyła ona więcej członków niż pięciu. Zgodnie z relacją Pileckiego: Każda z tych "piątek" nie wiedziała nic o "piątkach" innych i sądząc, że jest jedynym szczytem Organizacji, rozwijała się samodzielnie, rozgałęziając się tak daleko, jak ją sumą energii i zdolności jej członków plus zdolności kolegów stojących na szczeblach niższych, a przez "piątkę" stale dobudowywanych, naprzód wypychały. W ostatnich miesiącach 1942 r. odrzucono system „piątkowy” organizując ZOW na wzór wojskowy z podziałem na bataliony, kompanie i plutony posiadające wyznaczone rejony działania - zastosowanie modelu struktury wojskowej miało na celu przygotowanie się do podjęcia bezpośrednich działań zbrojnych przeciwko załodze SS[2]. Jednym z istotniejszych osiągnięć Pileckiego w obozie było opracowywanie sprawozdań przesyłanych później do dowództwa w Warszawie i dalej na Zachód. Jako więzień obozu, w listopadzie 1941 został awansowany do stopnia porucznika przez gen. Stefana Grota-Roweckiego. Ucieczka z Auschwitz W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki zdołał uciec z obozu wraz z dwoma współwięźniami. Wzdłuż toru kolejowego doszli do Soły, a następnie do Wisły, przez którą przepłynęli znalezioną łódką. U księdza w Alwerni dostali posiłek oraz przewodnika. Przez Tyniec, okolice Wieliczki i Puszczę Niepołomicką przedostali się do Bochni i tam ukrywali się u państwa Oborów przy ulicy Sądeckiej. Następnie dotarli do Nowego Wiśnicza, gdzie Witold Pilecki odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Serafiński skontaktował go z oddziałami AK, którym przedstawił swój plan ataku na obóz w Oświęcimiu. Jego projekt ataku na obóz nie zyskał jednak aprobaty dowództwa ponieważ został uznany za nierealny. 11 listopada 1943 został awansowany do stopnia rotmistrza. Powstanie warszawskie W 1943-1944 służył w oddziale III Kedywu KG AK (m.in. jako zastępca dowódcy Brygady Informacyjno- Wywiadowczej "Kameleon"-"Jeż"), brał udział w powstaniu warszawskim. Początkowo walczył jako zwykły strzelec w kompanii "Warszawianka", później dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II, w tzw. Reducie Witolda (dawna siedziba redakcji "Rzeczypospolitej"). W latach 1944-1945 w niewoli niemieckiej w stalagu 344 Lamsdorf (pol. Łambinowice), oflagu VII A w Murnau, następnie w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, w październiku 1945, na osobisty rozkaz gen. Władysława Andersa wrócił do Polski, by prowadzić w Polsce działalność wywiadowczą na rzecz 2 Korpusu. Działalność po wojnie Jesienią 1945 roku zorganizował siatkę wywiadowczą i rozpoczął zbieranie informacji wywiadowczych o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK i 2 Korpusu, którzy byli więzieni w obozach NKWD i deportowani przez Sowietów na Syberię. W późniejszym śledztwie wskazał też zorganizowane w Warszawie trzy magazyny broni. Prowadził również wywiad w MBP, MON i MSZ. Nie zareagował na rozkaz Andersa polecający mu opuszczenie Polski, w związku z zagrożeniem aresztowaniem. Rozważał skorzystanie z amnestii w 1947, ostatecznie postanowił jednak nie ujawniać się. Proces Oskarżenie 8 maja 1947 został aresztowany. W areszcie był torturowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. W trakcie ostatniego, jak się później okazało, widzenia z żoną, wyznał jej w tym kontekście: Oświęcim to była igraszka. Ostatecznie został oskarżony o działalność wywiadowczą na rzecz rządu RP na emigracji. 3 marca 1948 przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie rozpoczął się proces tzw. "grupy Witolda". Rotmistrz Pilecki został oskarżony o: * nielegalne przekroczenie granicy * posługiwanie się fałszywymi dokumentami * brak rejestracji w Rejonowej Komendzie Uzupełnień * nielegalne posiadanie broni palnej * prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz Andersa * przygotowywanie zamachu na grupę dygnitarzy MBP Zarzut o przygotowywanie zamachu na procesie stanowczo odrzucił, a co do działalności wywiadowczej, to uważał ją za działalność informacyjną na rzecz II Korpusu, za którego oficera nadal się uważał. Do pozostałych zarzutów na procesie przyznał się. Skład sędziowski Prokuratorem oskarżającym Pileckiego był major Czesław Łapiński, przewodniczącym składu sędziowskiego podpułkownik Jan Hryckowian (obaj byli dawnymi oficerami AK), sędzią kapitan Józef Badecki. Skład sędziowski (jeden sędzia i jeden ławnik) był niezgodny z ówczesnym prawem. Wyrok i śmierć 15 maja 1948 roku rotmistrz został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w więzieniu mokotowskim na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy. Witold Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Jego miejsce pochówku jest nieznane, prawdopodobnie zwłoki zakopano na wysypisku śmieci koło Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie. Grób symboliczny znajduje się w Kwaterze "Na Łączce". Wszelkie informacje o dokonaniach i losie Pileckiego podlegały w PRL-u cenzurze. Kwestia ułaskawienia Skarga rewizyjna złożona przez obrońców oskarżonych wpłynęła tylko na zmianę kary śmierci Marii Szelągowskiej (ze względu na jej płeć) i Tadeusza Płużańskiego na dożywocie. Prośby o ułaskawienie Pileckiego skierowali do prezydenta Bolesława Bieruta prócz obrońcy przyjaciele oświęcimscy i żona rotmistrza Pileckiego[4]. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Bratanek Pileckiego twierdzi, że podczas rozprawy odczytano list Józefa Cyrankiewicza, w którym ówczesny premier napisał: "Gdyby oskarżony zechciał powoływać się na mnie, na moją znajomość z Oświęcimia, nie może to absolutnie w żadnym wypadku zmniejszyć jego winy i nie może spowodować złagodzenia wyroku. Oskarżony Witold Pilecki jest wrogiem Polski Ludowej, jest bardzo szkodliwą jednostką, dlatego powinien ponieść najwyższy wymiar kary." Jednakże żadni inni świadkowie (w tym obrońcy skazanych) nie potwierdzili tego faktu, a w aktach sądowych nie ma takiego listu, ani zaś żadna inna relacja tego nie potwierdza[2]. Ów bratanek twierdził również, że Cyrankiewicz był konfidentem SS, donoszącym także na członków organizacji wewnątrz Auschwitz. Jest to o tyle dziwne, że Cyrankiewicz był od 1939 dowódcą okręgu Kraków GL PPS, a od 1940 zaprzysiężonym oficerem ZWZ, zorganizował m.in. akcję odbicia z rąk Gestapo Jana Karskiego, zaś wiosną 1944 został politycznym zwierzchnikiem, a latem 1944 także dowódcą wojskowym AK w obozie oświęcimskim. Faktem pozostaje, że najwyraźniej Cyrankiewicz nie zrobił nic w sprawie ułaskawienia Pileckiego. Rehabilitacja rotmistrza Pileckiego Prokuratorzy z Naczelnej Prokuratury Wojskowej w 1990 r. podjęli rewizję procesu grupy rotmistrza Pileckiego. Pierwotnie wniosek przewidywał rehabilitację jednak Tadeusz Płużański wywalczył anulowanie wyroków. Unieważnienie wyroku w sprawie Witolda Pileckiego nastąpiło 1 października 1990. Witold Pilecki odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1995). W roku 2002 przeciwko prokuratorowi Czesławowi Łapińskiemu oskarżającemu w procesie rotmistrza prokurator IPN wniósł akt oskarżenia. Do wydania wyroku nie doszło wobec śmierci oskarżonego w r. 2004. 27 stycznia 2005 r., podczas uroczystości 60. rocznicy wyzwolenia obozu KL Auschwitz, Aleksander Kwaśniewski wymienił zasłużonych więźniów obozu, do których zaliczył takie nazwiska, jak m.in.Józef Cyrankiewicz, Tadeusz Borowski, Seweryna Szmaglewska, Bronisław Czech, Xawery Dunikowski. Władysław Bartoszewski i innych. Pominął m.in. Witolda Pileckiego i św. Maksymiliana Kolbego[5]. 30 lipca 2006 r., przy okazji obchodów 62. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie Order Orła Białego [6].
Patron 3PDH "Sursum corda" Karol Wojtyła, od 1978 r. papież Jan Paweł II, urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 r. Kiedy miał dziewięć lat zmarła jego matka, a trzy lata później zmarł jego starszy brat - Edmund - lekarz medycyn który zaraził się szkarlatyną od pacjenta. Został więc sam z ojcem, który zajął się wychowaniem trzynastoletniego Karola. W 1930 r. Wojtyła rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nauka w ówczesnej szkole średniej trwała osiem lat. Już wówczas Karol Wojtyła dał się poznać jako świetny aktor, biorąc udział w sztukach teatralnych wystawianych przez szkolny teatr. Rozwijał swoje umiejętności także w pracach kółek naukowych, działających na terenie szkoły. W wadowickim gimnazjum spotkał katechetę, ks. Kazimierza Figlewicza, który wywarł ogromny wpływ na religijność przyszłego papieża. Jak sam później wspominał to dzięki niemu zbliżył się do parafii, został ministrantem, organizując także ministranckie kółko. Wojtyła należał do Sodalicji Mariańskiej i Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałość z bardzo dobrymi wynikami i rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmienił także miejsce zamieszkania, bowiem w roku rozpoczęcia studiów przeprowadzili się wraz z ojcem do Krakowa. Zamieszkali na ul. Tynieckiej (Dębniki) u rodziny Kaczorowskich.Wykładowcami Karola Wojtyły byli znani polscy naukowcy, m. in.: Zenon Klemensiewicz, Tadeusz Lehr – Spławiński, Kazimierz Nitsch i Stanisław Pigoń. Wojtyła uczęszczał na 36 godzin zajęć tygodniowo, ale to nie przeszkadzało mu podjąć w tym okresie pierwszych prób pisarskich. Powstały wówczas Ballady beskidzkie, oraz zadedykowany matce Psałterz Dawidów, znany także pod nazwą Renesansowy Psałterz. 1 września 1939 r. hitlerowskie Niemcy zaatakowały Polskę. Rozpoczęła się II wojna światowa. Wybuch wojny utrudniał kontynuację studiów, tym bardziej że uczelnie wyższe zostały przez okupanta zamknięte. W tej sytuacji Karol Wojtyła, by nie zostać wcielony do wojska, albo wysłany na roboty, musiał sobie znaleźć pracę. Zatrudnił się w zakładach chemicznych Solvay, a później w kamieniołomie na Zakrzówku. Na Uniwersytecie Jagiellońskim rozpoczęło się tajne nauczanie. Słuchaczem tajnych kompletów był także Karol Wojtyła. Na początku lat czterdziestych, po śmierci ojca, związał się z Teatrem Rapsodycznym. Wziął udział w kilku przedstawieniach, m. in. w Kawalerze księżycowym Mariana Nieżyńskiego. Sztuka cieszyła się ogromnym powodzeniem w całym Krakowie. II wojna światowa dostarczyła młodemu wrażliwemu aktorowi i poecie wielu bolesnych przeżyć. Obserwując trudną sytuację wojenną, postanowił nieść pomoc i pocieszenie ludziom, zostając księdzem. W 1942 roku wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Ówczesnym krakowskim arcybiskupem, a jednocześnie i przywódcą duchowym Polaków walczących z niemiecką i radziecką okupacją pod nieobecność prymasa Augusta Hlonda, był ks. Adam Sapieha. Zajął się on młodym Karolem Wojtyłą, widząc w nim dobrze zapowiadającego się duchownego. 1 listopada 1946 r. właśnie z jego rąk Wojtyła przyjął kapłańskie święcenia. Wyjechał później na studia teologiczne do Rzymu, po czym po dwóch latach wrócił do kraju. Został wikarym w Niegowici i potem w parafii Św. Floriana w Krakowie. To właśnie podczas pracy w tej parafii, zaczął się angażować w ruch duszpasterstwa akademickiego. Ze swoimi studentami organizował wędrówki w góry, przekazując im w czasie tych wypraw prawdy wiary, naukę Kościoła, zachęcając do życia zgodnie z nią. Rozwijał swoje talenty pisarskie, ale także i naukowe, bowiem rozpoczął wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (tu ponad 20 lat kierował Katedrą Etyki). W 1958 r. został biskupem. W latach 1963 – 1965 obradował II Sobór Watykański. Aktywny udział w jego pracach wziął biskup Karol Wojtyła. Wniósł ogromny wkład w powstanie wielu dokumentów soborowych. W 1963 r. został metropolitą krakowskim, cztery lata później kardynałem. W październiku 1978 r., po śmierci papieża Jana Pawła I, wyjechał do Rzymu na jego pogrzeb i mające się odbyć konklawe. Wyniku wyboru kardynałów nikt nie mógł przewidzieć. 16 października 1978 r. nad dachem Kaplicy Sykstyńskiej pojawił się biały dym, znak że został wybrany nowy papież. Z balkonu Bazyliki rozległy się słowa: Habemus papam! Kardynałowie wybrali na następcę Świętego Piotra, Polaka Karola Wojtyłę, który przyjął imię Jana Pawła II. Swój pontyfikat zaczął Jan Paweł II dość niekonwencjonalnie słowami: Nie wiem czy potrafię się wyrażać jasno w waszym ... naszym języku włoskim, więc jeśli się pomylę to mnie poprawcie. Wywołując wielki entuzjazm tłumów zgromadzonych przez Bazyliką. Jan Paweł II był pierwszym papieżem Słowianinem i od ponad czterystu lat pierwszym, który nie był Włochem. Jego pontyfikat był jednym z najdłuższych w historii, a trwał 27 lat. Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. W czasie swojego pontyfikatu odbył 102 pielgrzymki (w tym 7 oficjalnych i 1 nieoficjalną do Polski), spotykał się w najwyższymi ówczesnymi głowami państw świata. Wydał 13 encyklik, 12 adhortacji apostolskich, 10 konstytucji, 37 listów apostolskich, ale także Nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, Katechizm Kościoła Katolickiego. Ogłosił błogosławionymi 1267 osób, a ponad 450 kanonizował.
Nazwy drużyn 1 Parafialna Drużyna Wędrownicza "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego 2 Parafialna Drużyna Harcerska "Ars vivendii" 3 Parafialna Drużyna Harcerska "Sursum corda" im. Jana Pawła II 4 Parafialna Drużyna Harcerska "ICHTYS" z Chełch Drużyna Harcerska "Szarych Szeregów" na próbie z Mrozów
15. Umiem się skontaktować z funkcyjnymi drużyny. Szczepowy: ks. hm. Tadeusz Białous Drużynowi: pwd. Justyna Zielińska HO- drużynowa 1PDW "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego pwd. Helena Penkiewicz HO- drużynowa 2PDH "Ars vivendii" z Prostek ks. hm. Tadeusz Białous- drużynowy 3PDH "sursum corda" im. Jana Pawła II ks. Wojciech Luto- drużynowy 4PDH "ICHTYS" z Chełch dh. Aleksandra Dobkowska- drużynowa DH "Szarych Szeregów" na próbie
Przyboczni: dh. Agata Skrodzka- przyboczna 1PDW "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego pwd. Michał Szeszko HO- przyboczny 1 PDW "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego dh. Joanna Sobolewska- przyboczna 2PDH "Ars vivendii" z Prostek dh. Edyta Cieciuch- przyboczna 3PDH "Sursum Corda" im. Jana Pawła II dh Jakub Lalak- przyboczny 3PDH "Sursum Corda" im. Jana Pawła II
|