Szczep "Pokolenie JP2"
Otóż nie wszyscy jeszcze złożyli Przyrzeczenie Harcerskie i nie są w pełni harcerzami
to tak żeby wam troszkę pomóc w tym temacie będą się znajdowały różne objaśnienia symboli co i jak, jeżeli czegoś nie wiecie lub macie wątpliwości pytać
Offline
Próba harcerki/harcerza przygotowuje do złożenia Przyrzeczenia Harcerskiego. Idea i wymagania próby harcerki/ harcerza dotyczą kształtowania harcerskiej postawy oraz podstawowej wiedzy o harcerstwie i związku.
Wymagania:
1. Znam, umiem i rozumiem treść Przyrzeczenia Harcerskiego.
2. Znam i rozumiem Prawo Harcerskie
3. Znam i rozumiem symbolikę: krzyża harcerskiego. lilijki, koniczynki oraz potrafię wyjaśnić do czego zobowiązuje harcerskie pozdrowienie "Czuwaj" i co ono kiedyś oznaczało.
4. Znam hymn harcerski i umiem go zaśpiewać.
5. Kompletuję swój mundur harcerski.
6. Systematycznie uczestniczę w zbiórkach drużyny i zastępu.
7. Potrafię ułożyć i rozpalić ognisko.
8. Zdobędę 2 sprawności harcerskie.
9. Wykonam 2 zadania powierzone w drużynie i 1 w zastępie.
10. Będę uczestniczyć w rajdzie czy biwaku.
11. Znam stopnie harcerskie i instruktorskie oraz ich oznaczenia.
12. Nauczę się modlitwy harcerskiej śpiewanej.
13. Wiem skąd pochodzi słowo "harcerz".
14. Znam życiorys patrona harcerzy, patrona drużyny, nazwę drużyny i nazwę szczepu.
15. Umiem się skontaktować z funkcyjnymi drużyny.
Offline
1. Znam, umiem i rozumiem treść Przyrzeczenia Harcerskiego.
Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu
i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłuszną
Prawu Harcerskiemu.
2. Znam i rozumiem Prawo Harcerskie
1.Harcerz sumiennie spełnia swoje obowiązki wynikające
z Przyrzeczenia Harcerskiego.
2.Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.
3.Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim.
4.Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa
każdego innego harcerza.
5.Harcerz postępuje po rycersku.
6.Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
7.Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom, i wszystkim
swoim przełożonym.
8.Harcerz jest zawsze pogodny.
9.Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
10.Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach:
nie pali tytoniu i nie pije napojów alkoholowych.
3. Znam i rozumiem symbolikę: krzyża harcerskiego. lilijki, koniczynki oraz potrafię wyjaśnić do czego zobowiązuje harcerskie pozdrowienie "Czuwaj" i co ono kiedyś oznaczało.
Krzyż harcerski jest odznaką organizacyjną harcerzy,
harcerzy starszych i instruktorów. Jest on wzorowany
na orderze Virtuti Militari. Autorem projektu jest ks.
Kazimierz Lutosławski. Początkowo używany był jako
odznaka Naczelnej Komendy Skautowej w zaborze
rosyjskim. Od 1918 roku jest odznaką całego ZHP.
Na poziomych ramionach krzyża jest umieszczony napis
"Czuwaj". W środku znajduje się lilijka, którą otacza krąg
a w nim biegnące od środka promienie. Promienie to
symbol pozytywnego oddziaływania harcerzy,
a krąg- braterstwo,doskonałość. Pomiędzy ramionami krzyża
wpleciony jest wieniec z liści dębowych (symbol męstwa)
i liści laurowych (symbol zwycięstwa). Drobne kropeczki
na ramionach oznaczają liczne rzesze harcerek i
harcerzy.
Lilijka jest to światowy symbol skautów. Jej kształt
wzorowany jest na igle magnetycznej używanej w
kompasach. Ma symbolizować to, że skaut zawsze podąża
we właściwym kierunku, czyli zgodnie z ideałami Prawa i
Przyrzeczenia. na ramionach harcerskiej lilijki
umieszczone są pierwsze litery hasła Towarzystwa
Filaretów (tajnego związku młodzieży w Wilnie,
działającego na początku XIX w.) Ojczyzna, Nauka, Cnota.
Lilijkę polscy harcerze noszą na nakryciu głowy.
Koniczynka jest to światowy symbol skautek. Oznacza,
potrójne zobowiązanie, które przyjmujemy wraz ze
złożeniem przyrzeczenia- wobec Boga i ojczyzny, wobec
drugiego człowieka, wobec samego siebie
(troska o własny rozwój). Dwie gwiazdki oznaczają Prawo
i Przyrzeczenie, a pionowa kreska to igła kompasu
wskazującego właściwą drogę. Łodyżka liścia symbolizuje
płomień miłości bliźniego
"Czuwaj" to pozdrowienie wprowadziła do harcerstwa
Olga Drahanowska-Małkowska w 1918r. jest oficjalnym
pozdrowieniem w ZHP. Ma przypominać o stałej
gotowości do służby Ojczyźnie, do czynu, pracy nad sobą
i dla innych. Pozdrowienie to wymieniają harcerze na
powitanie i pożegnanie.
4. Znam hymn harcerski i umiem go zaśpiewać.
"Wszystko, co nasze"
Wszystko, co nasze, Polsce oddamy.
W niej tylko życie, więc idziem żyć.
Świty się bielą, otwórzmy bramy,
Rozkaz wydany; wstań, w słońce idź!
Ramię pręż, słabość krusz,
Ducha tęż, Ojczyźnie miłej służ!
Na jej zew, w bój czy trud,
Pójdzie rad harcerzy polskich ród
5. Kompletuję swój mundur harcerski.
Mundur harcerki
Bluza mundurowa- w kolorze szarym, z naramiennikami
szerokości 4,5 cm, wpuszczana w spódnicę lub spodnie.
Z przodu na całej długości zapinana na metalowe guziki
w kolorze srebrnym z gładkim obrzeżem i lilijką w środku.
Spódnica gładka w kolorze szarym z dwiema kieszeniami,
zapinana z boku, gładka w kolorze szarym, w talii zakończona paskiem. Długość spódnicy
do kolan. Spódnicę spina pas harcerski.
Mundur harcerza
Bluza mundurowa w kolorze khaki.
Spodnie krótkie w kolorze khaki, nogawki o długości do
10 cm powyżej kolan. Spodnie długie w kolorze khaki,
granatowym lub czarnym, jednolite w całej drużynie.
Spodnie spina pas harcerski.
Chusta w kształcie trójkąta o bokach 70x70x100cm,
w kolorze wybranym przez drużynę, jednobarwna lub
dwubarwna spięta suwakiem noszona pod kołnierzem.
Nakrycie głowy
Harcerki- beret typu baskijskiego w jednolitym kolorze,
szara furażerka lub rogatywka, kapelusz typu skautowego
w kolorze szarym do wyboru jednolicie dla całej drużyny.
Na nakryciu głowy przypina się lilijkę harcerską koloru
srebrnego.
Harcerze- czapka rogatywka w kolorze khaki, beret typu
baskijskiego w kolorze jednolitym dla całej drużyny lub
kapelusz typu skautowego w kolorze khaki.
Obuwie i skarpety
Harcerki- latem getry lub podkolanówki
w kolorze jednolitym dla całej drużyny. Obuwie płaskie
skórzane sznurowane- typu pionierki w kolorze brązowym
lub czarnym. Dopuszcza się inne obuwie sportowe
jednolite dla całej drużyny. Zimą rajstopy w kolorze
beżowym, szarym lub czarnym jednolitym dla całej
drużyny.
Harcerze- latem jak dziewczęta, zimą skarpety i obuwie czarne lub brązowe.
Okrycie wierzchnie- stanowią kurtki, peleryny lub
kangurki w kolorze khaki, brązowym, czarnym,
granatowym lub szarym, jednolitym dla całej drużyny.
6. Systematycznie uczestniczę w zbiórkach drużyny i zastępu.
7. Potrafię ułożyć i rozpalić ognisko
Harcerz musi wiedzieć, jak i z jakiego drewna układać stos
ogniskowy. W kolejności od góry:
polana
grubsze gałązki
drobne gałązki iglaste
kora brzozowa
suche igliwie
8. Zdobędę 2 sprawności harcerskie.
9. Wykonam 2 zadania powierzone w drużynie i 1 w zastępie.
10. Będę uczestniczyć w rajdzie czy biwaku.
11. Znam stopnie harcerskie i instruktorskie oraz ich oznaczenia.
młodzik/ochotniczka- jedna belka na pagonie
wywiadowca/tropicielka- dwie belki na pagonie
odkrywca/pionierka- jedna krokiewka na pagonie
ćwik/samarytanka- dwie krokiewki na pagonie (lub (i) krzyż ze złotą lilijką)
Harcerz Orli/Harcerka Orla- jedna gwiazdka na pagonie (lub (i) krzyże ze złota lilijką i złotym okręgiem wokół lilijki)
Harcerz Rzeczypospolitej/Harcerka Rzeczypospolitej- dwie gwiazdki na pagonie (lub (i) krzyż ze złotą lilijką,
okręgiem i wieńcem laurowo-dębowym)
12. Nauczę się modlitwy harcerskiej śpiewanej.
1. O Panie Boże, Ojcze nasz,
W opiece Swej nas miej!
Harcerskich serc Ty drgnienia znasz,
Nam pomóc zawsze chciej!
Ref. Wszak Ciebie i Ojczyznę
miłując chcemy żyć.
Harcerskim prawom w życia dniach
Wiernymi zawsze być.
4. Przed nami jest otwarty świat,
A na nim wiele dróg.
Choć wiele ścieżek kusi nas,
Lecz dla nas tylko Bóg !
13. Wiem skąd pochodzi słowo "harcerz".
Słowo pochodzi od średniowiecznych harcowników, czyli dawnych rycerzy którzy przed frontem jazdy pojedynkowali
się przed główną częścią bitwy.
14. Znam życiorys patrona harcerzy, patrona drużyny, nazwę drużyny i nazwę szczepu.
Święty Jerzy – patron rycerzy oraz skautingu (harcerstwa).
Jerzy urodził się w chrześcijańskiej rodzinie pod koniec III wieku. Źródła podają dwie wersje miejsca urodzenia:
Coventry w Anglii oraz Kapadocję, dawną krainę leżącą w Turcji, stamtąd właśnie pochodził jego ojciec. Materiały
archiwalne Biblioteki Brytyjskiej wspierają wersję o jego narodzinach w regionie Levand, prawdopodobnie w Ramleh.
Jego matka była Żydówką z Lydda (teraz Lod w Izraelu). Wróciła do swojego miasta jako wdowa z młodym synem,
gdzie zapewniła mu edukację.
Chłopak podążył za przykładam ojca wstępując do armii rzymskiej zaraz po osiągnięciu pełnoletności. Był dobrym
żołnierzem i jego pozycja w wojsku stale wzrastała wraz z czasem. Został trybunem ludowym oraz otrzymał tytuł
hrabiego. Podczas postoju cezara Dioklecjana w Nikomedii należał do jego osobistej ochrony.
W 303 Dioklecjan wydał edykt zezwalający na prześladowania chrześcijan na terenie Imperium. Cezar Galeriusz był
prawdopodobnym inicjatorem wydania tej decyzji i kontynuował prześladowania podczas swojego panowania
(305–311). Jerzy był zmuszony do uczestnictwa w prześladowaniach, chociaż sam był chrześcijaninem i krytykował
tę decyzję. Rozwścieczony Dioklecjan nakazał torturować go i zabić.
Po różnych torturach Jerzy został zabity poprzez ścięcie pod murami miejskimi Nikomedii, 23 kwietnia 303 roku.
Ciało Jerzego wróciło do Lyddi, gdzie zostało pochowane. Wkrótce potem chrześcijanie zaczęli modlić się do niego,
jako do męczennika.
Stefan Wincenty Frelichowski (ur. 22 stycznia 1913 w Chełmży, zm. 23 lutego 1945 w Dachau), Ksiądz,
Podharcmistrz Harcerz Rzeczypospolitej i błogosławiony katolicki, patron polskiego harcerstwa.Urodził się 22 stycznia
1913 w Chełmży. Syn Ludwika Frelichowskiego i Marty z domu Olszewskiej. Jego rodzice mieli sześcioro dzieci:
Czesława, Leonarda, Stefana Wincentego, Eleonorę, Stefanię oraz Marcjannę Martę. Podstawowym źródłem
utrzymania rodziny była piekarnia i cukiernia, prowadzone przez ojca.
W wieku 9 lat został ministrantem. Po ukończeniu czterech klas szkoły powszechnej wstąpił w 1923 do
ośmioklasowego męskiego Pelplińskiego Gimnazjum Humanistycznego w Chełmży. Na terenie gimnazjum działało
kilka organizacji młodzieżowych, w tym Sodalicja Mariańska i harcerstwo.
W czwartej klasie gimnazjalnej, dnia 26 maja 1927 został przyjęty do Sodalicji.
W dniu 21 marca 1927 wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego, do 2 Pomorskiej Drużyny Harcerzy im. Zawiszy
Czarnego w Chełmży (Hufiec Toruń). 26 czerwca 1927 złożył przyrzeczenie harcerskie (krzyż harcerski L. 632 seria
XXXII). W następnym roku, będąc już drużynowym, uczestniczył w zlocie środowiska chełmżyńskiego z okazji Dnia
Harcerza. Drużynę prowadził do sierpnia 1931.
W czerwcu 1931 zdał maturę, a jesienią wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. W seminarium
prowadził ożywioną działalność w różnych organizacjach i kołach seminaryjnych: w ruchu abstynenckim, w akcji
misyjnej i charytatywnej na terenie diecezjalnego Caritas. Był członkiem kręgu kleryckiego działającego w ramach
Starszoharcerskiego Zrzeszenia Kleryków ZHP, a w latach 1933 - 1936 jego przewodniczącym. Sprawował opiekę
nad drużynami harcerskimi działającymi w Pelplinie. Latem 1935 zorganizował wycieczkę letnią i wyjazd 20 osobowej
grupy harcerzy na Jubileuszowy Zlot Harcerstwa Polskiego w Spale.
14 marca 1937 przyjął święcenia kapłańskie w katedrze pelplińskiej z rąk biskupa Stanisława W. Okoniewskiego.
Najpierw pełnił obowiązki sekretarza i kapelana biskupiego, a od 1 lipca 1938 wikariusza parafii pw. Wniebowzięcia
Najświętszej Marii Panny w Toruniu. Dał się poznać jako wzorowy kapłan, opiekun chorych, przyjaciel dzieci i
młodzieży, organizator prasy kościelnej i działacz misyjny. Jednocześnie pełnił funkcje kapelana Pomorskiej
Chorągwi Harcerzy ZHP. Działał w Kierownictwie Wydziału Starszoharcerskiego chorągwi, był redaktorem biuletynu
"Zew Starszoharcerski". W przededniu wybuchu II wojny światowej uczestniczył w Pogotowiu Harcerek i Harcerzy.
11 września 1939 został aresztowany przez Gestapo wraz z wszystkimi księżmi ze swojej parafii. Następnego dnia
niemal wszystkich zwolniono, jedynie ks. S. W. Frelichowski pozostał uwięziony o jeden dzień dłużej. Prawdopodobną
przyczyną tego była jego przedwojenna działalność w harcerstwie i silny wpływ na młodzież. Kilka dni później
nastąpiły dalsze masowe aresztowania Polaków w Toruniu. W dniu 18 października 1939, wśród około 700
zatrzymanych osób, znalazł się także ks. S. W. Frelichowski. Uwięzionych osadzono w Forcie VII, stanowiącym
fragment pruskich fortyfikacji opasujących miasto.
8 stycznia 1940 wraz z grupą ponad 200 więźniów został przewieziony do obozu przejściowego w Gdańsku-Nowym
Porcie (pracował tam m.in. przy uprzątaniu zniszczeń wojennych na Westerplatte), a po kilku dniach trafił do
znajdującego się w stadium organizacji obozu koncentracyjnego w Stutthofie. Duchowni należeli tam do najbardziej
gnębionych grup.
Na wiosnę 1940 wraz z grupą około 100 kapłanów został przeniesiony do oddziału obozu Stutthof znajdującego się w
położonej 20 km od Gdańska miejscowości Grenzdorf (Graniczna Wieś). 6 kwietnia 1940 powrócił do Stutthofu, a
trzy dni później został wywieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. W połowie grudnia 1940 wszystkich
księży z Sachsenhausen wywieziono do obozu w Dachau, które stanowiło główne skupisko duchowieństwa z całej
Europy, szczególnie z Polski. Pomimo ekstremalnych warunków pełnił nadal posługę kapłańską. Organizował wspólne
modlitwy, spowiadał, sprawował potajemnie msze i rozdzielał komunię.
Na przełomie 1944/45 w obozie wybuchła epidemia tyfusu. Władze obozowe nawet nie próbowały z nią walczyć;
poprzestały na odizolowaniu zarażonych baraków, ogrodzeniu ich drutem kolczastym i postawieniu straży. Ks. S. W.
Frelichowski zaangażował się w pomoc chorym, udało mu się także zachęcić do tego 32 innych kapłanów.
Podczas udzielania tej dobrowolnej pomocy chorym współwięźniom sam zaraził się tyfusem plamistym, który w
połączeniu z zapaleniem płuc, doprowadził w dniu 23 lutego 1945 do jego śmierci. Władze obozowe, łamiąc
obowiązującą praktykę, zgodziły się przed kremacją na wystawienie zwłok ks. S. W. Frelichowskiego na widok
publiczny, w wyłożonej białym prześcieradłem i udekorowanej kwiatami (!) trumnie. Współwięźniowie byli przekonani
od samego początku o jego świętości. Zanim spalono ciało, Stanisław Bieńka - studiujący przed wojną medycynę,
zdjął z twarzy pośmiertną maskę, w której też zagipsował jeden z palców prawej ręki. Drugi palec, zagipsowany tak
by przypominał jedynie kawałek kredy, zachował ks. Bernard Czapliński. Ks. Dobromir Ziarniak z diecezji
gnieźnieńskiej, zachował i przywiózł do Polski kostkę z jego palca.
Patron 1PDW "Quo vadis"
Witold Pilecki ps. Witold, Druh, Roman Jezierski, Tomasz Serafiński (ur. 13 maja 1901 w Ołońcu (fiń. Aunus),
zm. 25 maja 1948 w Warszawie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, żołnierz podziemia, organizator ruchu oporu
w Auschwitz-Birkenau. Skazany przez władze komunistyczne Polski Ludowej na karę śmierci, wyrok wykonano.
Kawaler Orderu Orła Białego. Autor pierwszych na świecie raportów o Holokauście tzw. Raportów Pileckiego.
Dzieciństwo i młodość
Urodził się w północnej Rosji, dokąd rodzina Pileckich została przesiedlona przez władze rosyjskie w ramach represji
za udział w powstaniu styczniowym. Jego dziadek, Józef Pilecki, siedem lat spędził na zesłaniu na Syberii. Pochodził z
rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Leliwa. Ojciec Witolda, Julian Pilecki po ukończeniu studiów w Instytucie
Leśnym w Petersburgu, przyjął posadę leśnika w Karelii. Po wstąpieniu w związek małżeński z Ludwiką Osiecimską
zamieszkali w Ołońcu. Tam urodziło się im pięcioro dzieci: Maria, Józef /zmarł w wieku 5 lat/, Witold, Wanda i Jerzy.
Od 1910 Pileccy mieszkali w Wilnie, gdzie Witold uczył się w szkole handlowej. Od 1914 należał do zakazanego przez
władze rosyjskie harcerstwa (w 1916 założył własną drużynę). Z raportu Komendy Harcerskiej w Kownie z 1919
wynika, że był drużynowym VIII drużyny im. Adama Mickiewicza w Wilnie[1]. Maturę zdał w 1921 roku.
Wojna polsko-bolszewicka
W latach 1918-1921 służył w Wojsku Polskim, walczył podczas wojny z bolszewikami. Jako kawalerzysta brał udział w
obronie Grodna. 5 sierpnia 1920 wstąpił do 211 pułku ułanów i w jego szeregach walczył w bitwie warszawskiej,
bitwie w Puszczy Rudnickiej i brał udział w wyzwoleniu Wilna. Dwukrotnie odznaczony został Krzyżem Walecznych.
Po wojnie zdemobilizowany. W 1934 był podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 300 lokatą.
Pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Lidzie z przydziałem mobilizacyjnym do 26 Pułku Ułanów
Wielkopolskich w Baranowiczach.
II wojna światowa
W sierpniu 1939 został ponownie zmobilizowany. Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w
szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii "Prusy", a następnie w 41 Dywizji Piechoty na przedmościu
rumuńskim. Pod jego dowództwem w trakcie prowadzonych walk ułani zniszczyli 7 niemieckich czołgów oraz 3
samoloty. Ostatnie walki jego oddział prowadził jako jednostka partyzancka. Pilecki rozwiązał swój pluton 17
października 1939 roku i przeszedł do konspiracji.
Konspiracja
Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Warszawy, został jednym z organizatorów powołanej 9
listopada 1939 konspiracyjnej organizacji Tajnej Armii Polskiej pod dowództwem mjra Jana Włodarkiewicza.
Początkowo pełnił weń funkcję szefa sztabu, następnie inspektora głównego. Był zwolennikiem wcielenia TAP do ZWZ
co nastąpiło na przełomie 1941/42[2].
Pobyt w Auschwitz
W 1940 roku, Pilecki przedstawił swoim przełożonym plan przedostania się do niemieckiego obozu koncentracyjnego
Auschwitz, w celu zebrania od wewnątrz informacji wywiadowczych na temat jego funkcjonowania i zorganizowania
ruchu oporu. W tym czasie niewiele było wiadomo o warunkach panujących w obozie. 19 września 1940 podczas
łapanki pozwolił aresztować się Niemcom (w bloku przy al. Wojska Polskiego 40), by dostać się do obozu Auschwitz
(w Oświęcimiu) i zdobyć informacje o panujących w nim warunkach. Do obozu trafił w nocy z 21 na 22 września 1940
roku wraz z tzw. drugim transportem warszawskim.
Jako Tomasz Serafiński (więzień nr 4859) był głównym organizatorem konspiracji w obozie. W zorganizowanej przez
niego siatce nazwanej przez Pileckiego - ZOW (Związek Organizacji Wojskowej) byli między innymi: Ksawery
Dunikowski i Bronisław Czech. Pilecki wyznaczył stworzonej przez siebie organizacji następujące cele[2]:
* podtrzymywanie na duchu kolegów
* przekazywanie współwięźniom wiadomości z zewnątrz obozu
* potajemne zdobywanie żywności i odzieży oraz jej rozdzielanie
* przekazywanie wiadomości poza druty KL Auschwitz
* przygotowanie własnych oddziałów do opanowania obozu podczas ew. zaatakowania go z zewnątrz przez oddziały
partyzanckie, z równoczesnym zrzutem broni i siły żywej (desant)
ZOW został zorganizowany w systemie tzw. "piątek". Pierwsze górne "piątki" stanowiły najważniejsze ogniwo ZOW.
Członkami tych "piątek" mogli być jedynie ci więźniowie, których Pilecki darzył absolutnym zaufaniem. Nazwa
"piątka" była umowna, ponieważ zdarzało się, że liczyła ona więcej członków niż pięciu. Zgodnie z relacją Pileckiego:
Każda z tych "piątek" nie wiedziała nic o "piątkach" innych i sądząc, że jest jedynym szczytem Organizacji, rozwijała
się samodzielnie, rozgałęziając się tak daleko, jak ją sumą energii i zdolności jej członków plus zdolności kolegów
stojących na szczeblach niższych, a przez "piątkę" stale dobudowywanych, naprzód wypychały. W ostatnich
miesiącach 1942 r. odrzucono system „piątkowy” organizując ZOW na wzór wojskowy z podziałem na bataliony,
kompanie i plutony posiadające wyznaczone rejony działania - zastosowanie modelu struktury wojskowej miało na
celu przygotowanie się do podjęcia bezpośrednich działań zbrojnych przeciwko załodze SS[2].
Jednym z istotniejszych osiągnięć Pileckiego w obozie było opracowywanie sprawozdań przesyłanych później do
dowództwa w Warszawie i dalej na Zachód. Jako więzień obozu, w listopadzie 1941 został awansowany do stopnia
porucznika przez gen. Stefana Grota-Roweckiego.
Ucieczka z Auschwitz
W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki zdołał uciec z obozu wraz z dwoma współwięźniami. Wzdłuż toru kolejowego
doszli do Soły, a następnie do Wisły, przez którą przepłynęli znalezioną łódką. U księdza w Alwerni dostali posiłek
oraz przewodnika. Przez Tyniec, okolice Wieliczki i Puszczę Niepołomicką przedostali się do Bochni i tam ukrywali się
u państwa Oborów przy ulicy Sądeckiej. Następnie dotarli do Nowego Wiśnicza, gdzie Witold Pilecki odnalazł
prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Serafiński skontaktował go z oddziałami AK, którym przedstawił swój plan
ataku na obóz w Oświęcimiu. Jego projekt ataku na obóz nie zyskał jednak aprobaty dowództwa ponieważ został
uznany za nierealny. 11 listopada 1943 został awansowany do stopnia rotmistrza.
Powstanie warszawskie
W 1943-1944 służył w oddziale III Kedywu KG AK (m.in. jako zastępca dowódcy Brygady Informacyjno-
Wywiadowczej "Kameleon"-"Jeż"), brał udział w powstaniu warszawskim. Początkowo walczył jako zwykły strzelec w
kompanii "Warszawianka", później dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II, w tzw. Reducie Witolda
(dawna siedziba redakcji "Rzeczypospolitej"). W latach 1944-1945 w niewoli niemieckiej w stalagu 344 Lamsdorf (pol.
Łambinowice), oflagu VII A w Murnau, następnie w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, w październiku 1945, na
osobisty rozkaz gen. Władysława Andersa wrócił do Polski, by prowadzić w Polsce działalność wywiadowczą na rzecz
2 Korpusu.
Działalność po wojnie
Jesienią 1945 roku zorganizował siatkę wywiadowczą i rozpoczął zbieranie informacji wywiadowczych o sytuacji w
Polsce, w tym o żołnierzach AK i 2 Korpusu, którzy byli więzieni w obozach NKWD i deportowani przez Sowietów na
Syberię. W późniejszym śledztwie wskazał też zorganizowane w Warszawie trzy magazyny broni. Prowadził również
wywiad w MBP, MON i MSZ.
Nie zareagował na rozkaz Andersa polecający mu opuszczenie Polski, w związku z zagrożeniem aresztowaniem.
Rozważał skorzystanie z amnestii w 1947, ostatecznie postanowił jednak nie ujawniać się.
Proces
Oskarżenie
8 maja 1947 został aresztowany. W areszcie był torturowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. W
trakcie ostatniego, jak się później okazało, widzenia z żoną, wyznał jej w tym kontekście: Oświęcim to była igraszka.
Ostatecznie został oskarżony o działalność wywiadowczą na rzecz rządu RP na emigracji.
3 marca 1948 przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie rozpoczął się proces tzw. "grupy Witolda".
Rotmistrz Pilecki został oskarżony o:
* nielegalne przekroczenie granicy
* posługiwanie się fałszywymi dokumentami
* brak rejestracji w Rejonowej Komendzie Uzupełnień
* nielegalne posiadanie broni palnej
* prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz Andersa
* przygotowywanie zamachu na grupę dygnitarzy MBP
Zarzut o przygotowywanie zamachu na procesie stanowczo odrzucił, a co do działalności wywiadowczej, to uważał ją
za działalność informacyjną na rzecz II Korpusu, za którego oficera nadal się uważał. Do pozostałych zarzutów na
procesie przyznał się.
Skład sędziowski
Prokuratorem oskarżającym Pileckiego był major Czesław Łapiński, przewodniczącym składu sędziowskiego
podpułkownik Jan Hryckowian (obaj byli dawnymi oficerami AK), sędzią kapitan Józef Badecki. Skład sędziowski
(jeden sędzia i jeden ławnik) był niezgodny z ówczesnym prawem.
Wyrok i śmierć
15 maja 1948 roku rotmistrz został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w więzieniu
mokotowskim na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.
Witold Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Jego miejsce pochówku jest nieznane, prawdopodobnie zwłoki zakopano
na wysypisku śmieci koło Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie. Grób symboliczny znajduje się w
Kwaterze "Na Łączce". Wszelkie informacje o dokonaniach i losie Pileckiego podlegały w PRL-u cenzurze.
Kwestia ułaskawienia
Skarga rewizyjna złożona przez obrońców oskarżonych wpłynęła tylko na zmianę kary śmierci Marii Szelągowskiej
(ze względu na jej płeć) i Tadeusza Płużańskiego na dożywocie. Prośby o ułaskawienie Pileckiego skierowali do
prezydenta Bolesława Bieruta prócz obrońcy przyjaciele oświęcimscy i żona rotmistrza Pileckiego[4]. Bolesław Bierut
nie skorzystał z prawa łaski.
Bratanek Pileckiego twierdzi, że podczas rozprawy odczytano list Józefa Cyrankiewicza, w którym ówczesny premier
napisał: "Gdyby oskarżony zechciał powoływać się na mnie, na moją znajomość z Oświęcimia, nie może to
absolutnie w żadnym wypadku zmniejszyć jego winy i nie może spowodować złagodzenia wyroku. Oskarżony Witold
Pilecki jest wrogiem Polski Ludowej, jest bardzo szkodliwą jednostką, dlatego powinien ponieść najwyższy wymiar
kary." Jednakże żadni inni świadkowie (w tym obrońcy skazanych) nie potwierdzili tego faktu, a w aktach sądowych
nie ma takiego listu, ani zaś żadna inna relacja tego nie potwierdza[2]. Ów bratanek twierdził również, że
Cyrankiewicz był konfidentem SS, donoszącym także na członków organizacji wewnątrz Auschwitz. Jest to o tyle
dziwne, że Cyrankiewicz był od 1939 dowódcą okręgu Kraków GL PPS, a od 1940 zaprzysiężonym oficerem ZWZ,
zorganizował m.in. akcję odbicia z rąk Gestapo Jana Karskiego, zaś wiosną 1944 został politycznym zwierzchnikiem,
a latem 1944 także dowódcą wojskowym AK w obozie oświęcimskim. Faktem pozostaje, że najwyraźniej
Cyrankiewicz nie zrobił nic w sprawie ułaskawienia Pileckiego.
Rehabilitacja rotmistrza Pileckiego
Prokuratorzy z Naczelnej Prokuratury Wojskowej w 1990 r. podjęli rewizję procesu grupy rotmistrza Pileckiego.
Pierwotnie wniosek przewidywał rehabilitację jednak Tadeusz Płużański wywalczył anulowanie wyroków.
Unieważnienie wyroku w sprawie Witolda Pileckiego nastąpiło 1 października 1990.
Witold Pilecki odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1995). W roku 2002
przeciwko prokuratorowi Czesławowi Łapińskiemu oskarżającemu w procesie rotmistrza prokurator IPN wniósł akt
oskarżenia. Do wydania wyroku nie doszło wobec śmierci oskarżonego w r. 2004.
27 stycznia 2005 r., podczas uroczystości 60. rocznicy wyzwolenia obozu KL Auschwitz, Aleksander Kwaśniewski
wymienił zasłużonych więźniów obozu, do których zaliczył takie nazwiska, jak m.in.Józef Cyrankiewicz, Tadeusz
Borowski, Seweryna Szmaglewska, Bronisław Czech, Xawery Dunikowski. Władysław Bartoszewski i innych. Pominął
m.in. Witolda Pileckiego i św. Maksymiliana Kolbego[5].
30 lipca 2006 r., przy okazji obchodów 62. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, prezydent Polski Lech
Kaczyński przyznał Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie Order Orła Białego [6].
Patron 3PDH "Sursum corda"
Karol Wojtyła, od 1978 r. papież Jan Paweł II, urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 r. Kiedy miał dziewięć lat
zmarła jego matka, a trzy lata później zmarł jego starszy brat - Edmund - lekarz medycyn który zaraził się
szkarlatyną od pacjenta. Został więc sam z ojcem, który zajął się wychowaniem trzynastoletniego Karola.
W 1930 r. Wojtyła rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nauka
w ówczesnej szkole średniej trwała osiem lat. Już wówczas Karol Wojtyła dał się poznać jako świetny aktor, biorąc
udział w sztukach teatralnych wystawianych przez szkolny teatr. Rozwijał swoje umiejętności także w pracach kółek
naukowych, działających na terenie szkoły. W wadowickim gimnazjum spotkał katechetę, ks. Kazimierza Figlewicza,
który wywarł ogromny wpływ na religijność przyszłego papieża. Jak sam później wspominał to dzięki niemu zbliżył
się do parafii, został ministrantem, organizując także ministranckie kółko. Wojtyła należał do Sodalicji Mariańskiej i
Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałość z bardzo dobrymi wynikami i rozpoczął
studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmienił także miejsce zamieszkania,
bowiem w roku rozpoczęcia studiów przeprowadzili się wraz z ojcem do Krakowa. Zamieszkali na ul. Tynieckiej
(Dębniki) u rodziny Kaczorowskich.Wykładowcami Karola Wojtyły byli znani polscy naukowcy, m. in.: Zenon
Klemensiewicz, Tadeusz Lehr – Spławiński, Kazimierz Nitsch i Stanisław Pigoń. Wojtyła uczęszczał na 36 godzin zajęć
tygodniowo, ale to nie przeszkadzało mu podjąć w tym okresie pierwszych prób pisarskich. Powstały wówczas
Ballady beskidzkie, oraz zadedykowany matce Psałterz Dawidów, znany także pod nazwą Renesansowy Psałterz.
1 września 1939 r. hitlerowskie Niemcy zaatakowały Polskę. Rozpoczęła się II wojna światowa. Wybuch wojny
utrudniał kontynuację studiów, tym bardziej że uczelnie wyższe zostały przez okupanta zamknięte. W tej sytuacji
Karol Wojtyła, by nie zostać wcielony do wojska, albo wysłany na roboty, musiał sobie znaleźć pracę. Zatrudnił się w
zakładach chemicznych Solvay, a później w kamieniołomie na Zakrzówku. Na Uniwersytecie Jagiellońskim
rozpoczęło się tajne nauczanie. Słuchaczem tajnych kompletów był także Karol Wojtyła. Na początku lat
czterdziestych, po śmierci ojca, związał się z Teatrem Rapsodycznym. Wziął udział w kilku przedstawieniach, m. in. w
Kawalerze księżycowym Mariana Nieżyńskiego. Sztuka cieszyła się ogromnym powodzeniem w całym Krakowie.
II wojna światowa dostarczyła młodemu wrażliwemu aktorowi i poecie wielu bolesnych przeżyć. Obserwując trudną
sytuację wojenną, postanowił nieść pomoc i pocieszenie ludziom, zostając księdzem. W 1942 roku wstąpił do
Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Ówczesnym krakowskim arcybiskupem, a jednocześnie i
przywódcą duchowym Polaków walczących z niemiecką i radziecką okupacją pod nieobecność prymasa Augusta
Hlonda, był ks. Adam Sapieha. Zajął się on młodym Karolem Wojtyłą, widząc w nim dobrze zapowiadającego się
duchownego. 1 listopada 1946 r. właśnie z jego rąk Wojtyła przyjął kapłańskie święcenia. Wyjechał później na studia
teologiczne do Rzymu, po czym po dwóch latach wrócił do kraju. Został wikarym w Niegowici i potem w parafii Św.
Floriana w Krakowie. To właśnie podczas pracy w tej parafii, zaczął się angażować w ruch duszpasterstwa
akademickiego. Ze swoimi studentami organizował wędrówki w góry, przekazując im w czasie tych wypraw prawdy
wiary, naukę Kościoła, zachęcając do życia zgodnie z nią. Rozwijał swoje talenty pisarskie, ale także i naukowe,
bowiem rozpoczął wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (tu ponad 20 lat kierował Katedrą Etyki).
W 1958 r. został biskupem. W latach 1963 – 1965 obradował II Sobór Watykański. Aktywny udział w jego pracach
wziął biskup Karol Wojtyła. Wniósł ogromny wkład w powstanie wielu dokumentów soborowych. W 1963 r. został
metropolitą krakowskim, cztery lata później kardynałem. W październiku 1978 r., po śmierci papieża Jana Pawła I,
wyjechał do Rzymu na jego pogrzeb i mające się odbyć konklawe. Wyniku wyboru kardynałów nikt nie mógł
przewidzieć.
16 października 1978 r. nad dachem Kaplicy Sykstyńskiej pojawił się biały dym, znak że został wybrany nowy
papież. Z balkonu Bazyliki rozległy się słowa: Habemus papam! Kardynałowie wybrali na następcę Świętego Piotra,
Polaka Karola Wojtyłę, który przyjął imię Jana Pawła II. Swój pontyfikat zaczął Jan Paweł II dość niekonwencjonalnie
słowami: Nie wiem czy potrafię się wyrażać jasno w waszym ... naszym języku włoskim, więc jeśli się pomylę to
mnie poprawcie. Wywołując wielki entuzjazm tłumów zgromadzonych przez Bazyliką.
Jan Paweł II był pierwszym papieżem Słowianinem i od ponad czterystu lat pierwszym, który nie był Włochem. Jego
pontyfikat był jednym z najdłuższych w historii, a trwał 27 lat. Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. W czasie swojego
pontyfikatu odbył 102 pielgrzymki (w tym 7 oficjalnych i 1 nieoficjalną do Polski), spotykał się w najwyższymi
ówczesnymi głowami państw świata. Wydał 13 encyklik, 12 adhortacji apostolskich, 10 konstytucji, 37 listów
apostolskich, ale także Nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, Katechizm Kościoła Katolickiego. Ogłosił błogosławionymi
1267 osób, a ponad 450 kanonizował.
Nazwy drużyn
1 Parafialna Drużyna Wędrownicza "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego
2 Parafialna Drużyna Harcerska "Ars vivendii"
3 Parafialna Drużyna Harcerska "Sursum corda" im. Jana Pawła II
4 Parafialna Drużyna Harcerska "ICHTYS" z Chełch
Drużyna Harcerska "Szarych Szeregów" na próbie z Mrozów
15. Umiem się skontaktować z funkcyjnymi drużyny.
Szczepowy: ks. hm. Tadeusz Białous
Drużynowi:
pwd. Justyna Zielińska HO- drużynowa 1PDW "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego
pwd. Helena Penkiewicz HO- drużynowa 2PDH "Ars vivendii" z Prostek
ks. hm. Tadeusz Białous- drużynowy 3PDH "sursum corda" im. Jana Pawła II
ks. Wojciech Luto- drużynowy 4PDH "ICHTYS" z Chełch
dh. Aleksandra Dobkowska- drużynowa DH "Szarych Szeregów" na próbie
Przyboczni:
dh. Agata Skrodzka- przyboczna 1PDW "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego
pwd. Michał Szeszko HO- przyboczny 1 PDW "Quo vadis" im. rot. Witolda Pileckiego
dh. Joanna Sobolewska- przyboczna 2PDH "Ars vivendii" z Prostek
dh. Edyta Cieciuch- przyboczna 3PDH "Sursum Corda" im. Jana Pawła II
dh Jakub Lalak- przyboczny 3PDH "Sursum Corda" im. Jana Pawła II
Offline